Jak dotąd, nie udało> się znaleźć genetycznie determinowanych cech, które by współistniały z cukrzycą typu 2, lub też z właściwym genotypem „cukrzycowym”, i na podstawie których można by wyselekcjonować ludzi obciążonych możliwością rozwoju tego właśnie typu choroby. Stwierdzenie większej częstości antygenów u części chorych z cukrzycą pojawiającą się po 40 r.ż. i cechującą się wyraźnie upośledzoną czynnością komórek B wysp trzustkowych (zmniejszone wydzielanie peptydu C) należy tłumaczyć występowaniem także w późniejszym okresie życia cukrzycy typu 1, której rozwój jest wówczas bardziej powolny.
Wykrycie znacznika predyspozycji do zachorowania na cukrzycę typu 2 miałoby oczywiście wielkie znaczenie w zapobieganiu tej najczęstszej postaci omawianej choroby. Wobec dużego prawdopodobieństwa genetycznego zróżnicowania cukrzycy tego typu jest jednak mało prawdopodobne, aby funkcję takiego znacznika mogła spełniać jakaś pojedyncza cecha fenotypowa i raczej należy liczyć się z tym, że poszczególne podtypy cukrzycy insulinoniezależnej będą kojarzyć się z różnymi cechami fenotypowymi. Spośród cech, które były lub są brane pod uwagę w podejmowanych w tym kierunku badaniach, należy wymienić: grupy krwi i niektóre genotypy serologiczne, nadwrażliwość na alkohol po uprzednim przyjęciu chlorpropamidu, ostatnio polimorfizm genu insulinowego.
