Okres przed odkryciem insuliny

Cukrzyca była chorobą znaną już w starożytności, chociaż nie „wydaje się, żeby wówczas była schorzeniem częstym. Wzmianki o moczu „słodkim jak cukier” lub „jak miód” oraz o obfitym oddawaniu moczu, którego objętość przyrównywano do „objętości moczu słonia” odnajdujemy w sporządzonych w sanskrycie tekstach sławnych lekarzy staroindyjskich, takich jak Characa, Susruta i Vagbhata. Już wówczas wiedziano, że … „była to choroba ludzi bogatych, żarłocznych, spożywających nadmierne ilości ryżu, potraw mącznych i słodyczy”. Z kolei w papirusie Ebersa, powstałym około 1550 roku p.n.e., a będącym zbiorem staroegipskiej wiedzy medycznej, zachowały się przepisy lecznicze, zlecane w owym czasie dla opanowania wielomoczu, będącego najprawdopodobniej odpowiednikiem współczesnego pojęcia cukrzycy. Wśród składników tych recept, takich jak: ochra, galenit, jagody jałowca i jujuby, siemię lniane i cebula, są wymieniane także otręby pszeniczne i płatki owsiane, a więc produkty, które 3500 lat później ponownie znalazły zastosowanie w żywieniu chorych na cukrzycę.