W ostatnich latach przeprowadzono badania nad zapadalnością na cukrzycę typu 1 w kilku krajach. Wyniki tych badań przedstawiono w tab. 2. Dowodzą one, że zapadalność na ten typ cukrzycy w kaukaskiej grupie etnicznej mieści się w granicach od 7,6 do 16,0 na 100 tys. badanej populacji na rok. Szczególnie miarodajne wydają się być wyniki badań przeprowadzonych w Danii, gdyż obejmują grupę ludności w wieku 0—29 lat, a więc tę, w której najczęściej występuje cukrzyca typu 1. Zwraca także uwagę fakt, że wśród Murzynów amerykańskich zapadalność na cukrzycę typu 1 jest tylko nieznacznie mniejsza aniżeli wśród ludności białej.
Na ogół zapadalność na cukrzycę typu 1 utrzymywała się w ostatnich dzie-sięcioleciach na tym samym poziomie. Retrospektywne badania przeprowadzo¬ne w Rochester wykazały nawet zmniejszenie się jej wskaźnika. Jedynie w Szkocji .zanotowano wzrost zapadalności na cukrzycę typu 1 w ciągu ostat¬nich 10 lat.
Jeżeli chodzi o wpływ pici, to wydaje się, że zapadalność na cukrzycę typu 1 jest nieco większa wśród chłopców aniżeli dziewcząt. Jedynie wśród ludności kaukaskiej Nowej Zelandii oraz wśród Murzynów amerykańskich stwierdzono nieco wyższe wskaźniki zapadalności wśród dziewcząt. Największa zapadalność przypada na 11—12 r.ż. u chłopców, natomiast u dziewcząt występuje przeciętnie o jeden rok wcześniej; drugi niższy szczyt zapadalności występuje pomiędzy 5 a 8 r.ż. W kaukaskiej populacji (do 20 r.ż.) w Nowej Zelandii stwierdzono jednak największą zapadalność na cukrzycę typu 1 w najstarszych grupach wieku, tzn. pomiędzy 16 a 19 r.ż.
Już dawno zwrócono uwagę na sezonowość zapadalności na cukrzycę. W Europie największą zapadalność na cukrzycę dziecięcą i młodzieńczą za-obserwowano w miesiącach jesienno-zimowych, najmniejszą w lecie. Nowsze badania nad zapadalnością na cukrzycę typu 1 w Europie i Ameryce Północnej potwierdziły tę prawidłowość. Wyrażono zarazem pogląd, że owa sezonowość przejawia się wyraźniej w młodszych grupach wieku, a także w większym stopniu u chłopców aniżeli u dziewcząt . Na antypodach uzyskano wyniki rozbieżne: w Nowej Zelandii nie obserwowano sezonowych zmian w zapadalności na cukrzycę typu 1, natomiast stwierdzono je w Chile, przy czym odpowiadały one swoim kierunkiem tym samym porom roku (przeciw¬stawnym miesiącom kalendarzowym), co na Półkuli Północnej.
