Pierwsze dokładniejsze wiadomości na temat częstości występowania cukrzycy, oparte na rejestracji chorych leczonych w szpitalu, pochodzą z początku bieżącego stulecia. Według nich chorobowość z powodu cukrzycy rozpoznawanej na podstawie objawów klinicznych i cukromoczu, oceniano na około 0,l°/o ogółu społeczeństwa. W latach międzywojennych przeprowadzono w Stanach Zjednoczonych A.P. i w Europie pierwsze systematyczne badania na temat częstości występowania tej choroby, opierając się na informacjach zawartych w historiach chorób, zapisach ambulatoryjnych, kartach zgonów, ankietach rozsyłanych do lekarzy praktykujących prywatnie, a także w rejestrach urzędów żywienia w czasie ostatniej wojny. Ustalona w ten sposób częstość występowania cukrzycy wynosiła ok. 0,3—0,7%. Dopiero po II Wojnie Światowej zaczęto przeprowadzać badania skryningowe dużych grup ludności w kierunku cukrzycy, wykrywając przy tej okazji zaskakująco duży odsetek tej choroby dotychczas nie rozpoznanej i nie leczonej. Wyniki pierwszych ba¬dań tego typu przeprowadzonych i ogłoszonych w 1947 r. przez Wilkersona i Kralla, którzy w populacji małej miejscowości stwierdzili cukrzycę u 1,7% ludności, z czego połowę stanowiły osoby z chorobą dotychczas nie rozpoznaną , zostały niebawem potwierdzone przez innych badaczy zajmujących się epidemiologią cukrzycy.
